A garza real, gran viaxeira, fai parada e fonda nos humidais galegos, e cría en Ourense
Unha garza real (Ardea cirenea) é como un presaxio. A quietude que precede a un arponazo. Se levan reloxo encima fixarse porque non é estraño ver unha no mesmo lugar e á mesma hora. Solitaria, inmóbil. Esperando o seu momento: o paso dun peixe, dunha culebrilla, dunha rata, ou a aparición dunha rá. A coñecida da que lles falo é unha asidua aos caneiros do río Miño, alí onde outrora as súas antecesoras fartábanse de anguías, unha das súas presas favoritas.
Tamén atopamos bandos de até 20 exemplares nalgunha ría, quizais en ruta desde Escandinavia cara a África. A sorpresa deuma unha garza real apostada xunto a un regacho da serra do Xistral. Moi arriba estaba, en metade dunha xeada de xeito extraordinario. Aquilo non era nin o Sil nin a Limia.
Gran viaxeira -en voo leva o pescozo dobrado en “s” e as patas moi estiradas-, chegou a criar en Galicia pero polo seu número. O presidente da Sociedade Galega de Ornitoloxía (SGO) explica que se ve todo ou ano, e aumentaron os censos invernais, chegando a reproducirse en Ourense, en niños moi vistosos postos no alto dás árbores, como se foran cegoñas.
Ollo que non todo o que hai a pé de río, encoro ou enseada é garza “real”. Pode parecelo e, con todo, tratarse dunha garceta común (Egretta garcetta) ou garceta grande (Egretta alba). Estas ás veces vémolas nas pradarías da Terra Chá, por Castro e Cospeito, “pastando” invertebrados. Hai pouco a SGO e a Sociedade Galega de Historia Natural chamaban a unha recuperación máis ampla deste mosaico de humidais, evitando a extracción excesiva de augas para regar ou a contaminación agro-gandeira difusa.
{xtypo_feed}El nuevo Alcázar{/xtypo_feed}
